شكوفه لبخند

 دیر مدتی بود که خواهرتان در شبکه‌های مجازی می‌چرخید و به گشت و گذار مشغول گردیده بود. هر از چند گاهی به تصویری برمی‌خورد از عکسهای رفقا که از آشپزی‌هایشان از کیک و ژله و شیرینی و مرغ و کنتاکی و پیتزا و…در شبکه نهادندی. بعد از کلی گشت و گذار و تماشا که وصف العیش نصف العیش بلاخره این ضعیفه به خود آمد و نگاهی به ساعت دیواری نمود و مشاهده کرد که ای دل غافل ساعت از وقت بگذشته و او در خم یک کوچه مانده. پس از جای جست و به مطبخ برفت و دیگ مسی بر روی اجاق بنهاد و دمپختکی از برای خانواده مهیا نمود. نه آن دم‌پختک که شما در تصور آورید که این آن نیست بلکه بغایت خوشمزه و خوش عطر و بوست و با سیب‌زمینی و گوجه فرنگی و روغن و زردچوبه و برنج نیم‌دانه مهیا شود و بسیار مقبول افتد همی. شما را نمی‌دانم ولی این است حکایت آبجی شما که هر عکس که در فضای مجازی ببیند از تصاویر غذا و شیرینی و کیک و ژله و همین الان یهویی و… به همان دم‌پختک خود عاقبت روی آورد و گره از کار خانواده بگشاید. اکنون در حیرت است که اگر از گذاشتن این همه عکس و تصویر که گاه تعلیمی هم در پی ندارد چیزی عاید کس نمی‌شود پس چه هدف باشد از این لغو که فرموده خداوندگار عالم که مومنان کسانی هستند که: عن اللغو معرضون. والله اعلم? 

طوبی