شكوفه لبخند

 همین که در را باز کردم و وارد اتاق شدم، چشم در چشم شدیم، نگاهمان در آنی به هم گره خورد. چقدر طول کشید؟ یک آن بیشتر نشد ولی برای من گویی به اندازه ابدیت بود. باز هم مثل همیشه این من بودم که نگاهم را دزدیدم چون او بی‌پرواتر از این بود که چشم بردارد. می‌خواستم فریاد بزنم: ” برای چی اومدی لعنتی! گورت رو گم کن از اینجا” ولی زبانم به سقف دهانم چسبیده بود و گلویم خشک شده بود. یک سال بود ندیده بودمش و حالا دوباره آمده بود! “فاصله بین عشق و نفرت چقدره؟ شاید به اندازه ترسی که از تو دارم، همیشه ازت می‌ترسیدم و تو هیچ وقت سعی نکردی این ترس رو از بین ببری” اینها را با خودم گفتم چون حتی توان سخن گفتن در مقابلش را نداشتم. همچنان نگاهم می‌کرد و منتظر عکس‌العملم بود. باید چکار می‌کردم؟ تا ابد می‌ایستادم که نگاهم کند و تحقیر بشوم یا باید غافلگیرش می‌کردم، در را باز می‌کردم و خودم را به بیرون پرتاب می‌نمودم؟ یا نه می‌ایستادم و انتقام می‌گرفتم؟ تصمیم‌گیری سخت بود اما برای یک لحظه به خود آمدم به سمت در دویدم و در را باز کردم و لنگه دمپایی را برداشتم و بدون معطلی توی سرش کوبیدم. جیغ می‌زدم و می‌کوبیدم و بعد نفس‌نفس زنان گوشه اتاق افتادم. نگاهی به جسدش کردم و چندشم شد اما نفس راحتی کشیدم و گفتم: تا تو باشی تو خونه زندگی من پا نگذاری سوسک کثیف! 

طوبی